Czy oszczędzanie to styl życia?

Na tym blogu zostało już całkiem sporo napisane na temat oszczędzania i to pod wieloma kątami… Była mowa o tym jaką wybrać lodówkę, telewizor czy żarówki do mieszkania lub też w jakich sklepowych akcjach warto wziąć udział. Jak również o tym, że dobrze jest mieć karty lojalnościowe, ponieważ z racji ich posiadania dostajemy różne bonusy. Pisałem także o sposobach taniego podróżowania (carpooling, PolskiBus czy nawet PKP). Przykładów na oszczędzanie, które zostały tu poruszone można by jeszcze sporo wymienić, ale dziś chciałbym poruszyć inny aspekt oszczędzania…

Otóż oszczędzanie jako styl bycia. Myślicie, że bycie oszczędnym może być sposobem na wyrażenie siebie, swojej osobowości, pewnych dominujących cech naszego charakteru? Czy raczej wynika ono jedynie z naszej sytuacji materialnej? Chciałbym trochę podyskutować z Wami na ten temat i poznać Wasze zdanie w tej kwestii. Osobiście bardziej skłaniałbym się do opcji, że bycie oszczędnym to pewnego rodzaju styl życia. 

Można być hippsem, freeganem czy eko-świrem, ale równie dobrze można być oszczędnym. Nie mam tu na myśli bycia minimalistą i świadomego, dobrowolnego rezygnowania z kupowania różnych produktów, bo według mnie nie o to chodzi w oszczędzaniu. Oczywiście, że kupujemy to, na co nas stać i czasami trzeba wybrać: „być czy mieć”, ale w tym przypadku mam na myśli dokonywanie takich wyborów, które wpłyną korzystnie na naszą kieszeń przy czym jakość kupowanych produktów nie będzie niższa niż np. ich firmowych odpowiedników (a powinniśmy mieć na uwadze to, że nie zawsze firmowe oznacza lepsze, ponieważ i tak z reguły na obu produktach znajdziemy napis „Made in China”). Uważam, że bycie oszczędnym to złożona kwestia, która zależy od wychowania, mentalności (czyli pewnych cech charakteru) i pewnie też w jakimś stopniu od naszej sytuacji finansowej. Ale czy każdy, kto zbije fortunę od razu musi zrobić się rozrzutny i kupować wszystko, co wpadnie mu w ręce, żeby sobie zrekompensować braki z przeszłości? Według mnie umiejętne oszczędzanie to pokazanie innym, że można sobie pozwolić na podobne rzeczy, ale niekoniecznie trzeba na nie wydawać majątek. Osoba oszczędna ma świadomość wartości pieniądza i potrafi nim dobrze zarządzać. Nie sztuką jest zarabiać kilkanaście tysięcy miesięcznie i zostać z zerem na koniec miesiąca. Zresztą ponoć czym więcej mamy, tym więcej wydajemy – apetyt rośnie w miarę jedzenia. Albo może głupio nam przed znajomymi, że oni coś mają, a my nie…? No i kasa leci… bezsensownie ją wydajemy, choć wcale czegoś nie potrzebujemy. Oszczędzanie to sztuka dokonywania wyborów. Czasami trzeba się trochę nagłówkować, czasami trzeba odwiedzić kilka sklepów więcej, a czasami jakiś zakup trzeba odłożyć na kolejny miesiąc, ale takie świadome zakupy, dają naprawdę sporo satysfakcji. Fajnie jest wiedzieć, że kupiło się coś o połowę taniej niż w sklepie za rogiem (którym może być kolejny hipermarket, niekoniecznie osiedlowy jarzyniak). Miło jest, kiedy na koniec miesiąca okazuje się, że mimo niezbyt wielkiego dochodu nasze konto w banku nie jest zupełnie puste J Poza tym oszczędna osoba myśli też perspektywicznie… Zainwestuję w droższą lodówkę, która ma mniejsze zużycie energii, ale dzięki temu moje rachunki za prąd będą niższe. Może to banalny przykład, ale miał jedynie na celu proste zilustrowanie tego, co miałem na myśli. Ponadto uważam, że nie każdy potrafi być oszczędny. Są osoby, które ile by nie miały w portfelu to tyle są w stanie wydać i  by najmniej nie mówię tu o zakupoholikach, bo to temat na odrębną dyskusję. Po prostu nie są w stanie racjonalnie zarządzać swoimi dochodami i choćby nie wiem jak mocno się starały oszczędzanie to dla nich zupełnie obcy temat. 

Nie wiem czy udało mi się wystarczająco dobrze i przede wszystkim jasno przedstawić mój punkt widzenia na ten temat, ale liczę, że mimo jakiś niejasności dowiem się, co Wy o tym myślicie i może właśnie te niejasności będą punktem wyjścia do dyskusji. Uważam, że kwestia bycia oszczędnym jest na tyle złożoną sprawą, że trudno w kilku zdaniach powiedzieć wszystko dokładnie to, co się myśli.